LODOWY SZCZYT - Ladouy śtit 2630 m - przedstawiamy najwyższy szczyt w głównej grani Tatr Wysokich (Słowacja), a trzeci pod względem wysokos'ci po Gierlachu i Łomnicy w całych Tatrach...

W skład potężnego, silnie rozczłonkowanego masywu Lodowego Szczytu wchodzą następujące szczyty i zworniki od których odchodzą boczne granie:
•Lodowa Kopa (Lodowai Michałkowa Grań)
•Lodowy Szczyt (Sobkowa Grań)
•Lodowy Zwornik (Kapałkowa Grań)
•Śnieżny Szczyt
•Śnieżny Zwornik (Śnieżna Grań)

Rozdzielają one leżące u jego podnóża doliny na te, które podchodzą bezpośrednio pod masyw Lodowego Szczytu: Dolinkę Lodową, Pięciu Stawów Spiskich, Zadnią Jaworową, Sobkowy Żleb,Suchą, Śnieżną i śnieżny Bańdzioch.
Masyw Lodowego Szczytu oddzielony jest od Małego Lodowego Szczytu Lodową Przełęczą (na pd.), zaś od Baranich Rogów Śnieżną Przełęczą (na zach.).
Sam wierzchołek Lodowego Szczytu oddzielony jest od Lodowej Kopy płytkim wcięciem Lodowej Szczerbiny, a od Lodowego Zwornika szerokim siodłem Ramienia Lodowego.
Nazwa szczytu pochodzi od długo w lecie zalegających pół zlodowaciałego śniegu, zwłaszcza na północnych stokach.
Dzięki swojemu położeniu w głównej grani Tatr i wysokości jest jednym z najwspanialszych punktów widokowych. Pięknie prezentują się nie tylko prawie wszystkie szczyty tatrzańskie, ale również odległe pasma górskie jak Gorce, Babia Góra, a przy dobrej widoczności można nawet zobaczyć Kraków.
Lodowy Szczyt jest „najbardziej z dala rzucającym się szczytem tatrzańskim" (W. Żuławski). Od północy z Jaworzyny i z Podhala ma potężny kształt imponujący swym ogromem, natomiast od południa nie przedstawia się zbyt okazale, chociaż widok Lodowego znad Stawów Spiskich (zob. zdjęcie) ma również swój urok, zwłaszcza po nocy spędzonej w Schronisku Teryego.
Pierwsze znane wejście: John Bali z towarzyszami ok. 31.08.1843 r., ale prawdopodobnie już w końcu 18 wieku byli na nim góralscy myśliwi z Jurgowa.

Opis wejścia tursytycznego
Na wierzchołek nie prowadzą żadne szlaki turystyczne, toteż - wedle obowiązującego prawa - można nań wejść tylko w towarzystwie przewodnika tatrzańskiego. Na szczyt prowadzi kilka tras dostępnych dla wprawnych turystów. A oto dwa ciekawsze warianty.

WARIANT A
Jest najpopularniejszy, prowadzi przez „konia" i składa się z dwóch etapów:

Pierwszy etap
Dolina Pięciu Stawów Spiskich - Ramię Lodowego o skali trudności „0" - „bardzo łatwo". Czas przejścia ok. 2 godz.
Znakowaną ścieżką wiodącą ze schroniska Teryego w stronę Dolinki Lodowej kilkadziesiąt kroków aż do miejsca gdzie po przekroczeniu odpływu płynącego z Pośredniego do Niżniego Stawu Spiskiego skręca w lewo w górę. Teraz opuszczamy ją i idziemy dalej w głąb doliny kopczykowaną percią ku pn.- zach., nieco powyżej zachodniego brzegu Wielkiego Stawu Spiskiego, początkowo poziomo po rumowiskach u podnóża wschodniej ściany Lodowej Kopy, następnie łagodnie ku górze po trawkach i złomach na najwyższe piętro pn.-zach. kąta doliny. Teraz bardziej stromo w górę wielkim stożkiem usypisk w kierunku płd. ściany Śnieżnego Szczytu. Nieco poniżej wierzchołka owego stożka skręcamy w lewo na dość szerokie, miernie strome, piarżysto-trawiaste wsch. zbocze Lodowego Zwornika, które z lewej strony jest podcięte urwiskiem skalnym. Zboczem tym w górę aż pod blok szczytowy Lodowego Zwornika, a potem w lewo ukosem ku górze na bliskie już siodło Ramienia Lodowego.
Warto w ciągu kilku minut podejść w prawo, granią, ku pn.-wsch. na wierzchołek Lodowego Zwornika, skąd jest piękny widok na bliski wierzchołek Śnieżnego Szczytu.

Drugi etap
Ramię Lodowego - Lodowy Szczyt o skali trudności „0 +"- „łatwo", częściowo eksponowany. Czas przejścia 30 min.
Z Ramienia Lodowego w lewo ku pd-zach. lekko w górę początkowo szerokim grzbietem grani, która wkrótce zaczyna się coraz bardziej zwężać, aż przechodzi w słynnego Lodowego Konia. Jest to bardzo wąski, ostry, prawie poziomy, eksponowany, 22-metrowy odcinek grani, składający się z wielkich bloków.
Eksponowanym z obydwóch stron ostrzem Konia (najłatwiej okrakiem) aż do jego końca. Z ostatniego bloku opuszczamy się na rękach w dół na leżące 2,5 m niżej malutkie siodełko zwane Końskim Karbikiem. Z siodełka po lewej stronie dość stromej grani skośnie ku górze po złomach, głazach i stopniach na rozłożysty, łagodnie nachylony końcowy grzbiet grani szczytowej, którym w kilka minut na szczyt.

WARIANT R
Jest trochę trudniejszy, eksponowany, wiodący główną granią Tatr na odcinku od Lodowej Przełęczy aż po wierzchołek Lodowego Szczytu.

Pierwszy etap
Lodowa Przełęcz - Lodowa Kopa o skali trudności „0+" - „łatwo". Czas przejścia 1 godz.
Z przełęczy w górę ku pn., ok. 50 m rozłożystą zasłaną blokami i rumowiskiem granią, a następnie gdy grań staje się skalista, ukosem w lewo ku górze do pierwszego, dość szerokiego, płytkiego żlebu. Żlebem tym długo i uciążliwie w górę (stopniami, blokami i płytami) aż w pobliże pd.-wsch. grani. Teraz ze żlebu w prawo łatwymi skałami na tę grań. Nią krótko w lewo po blokach na Małą Lodową Kopę. Dalej ku pn.-zach. w dół krawędzią wielkiej, spękanej, nachylonej w prawo płyty na płytką przełączkę, zwaną Lodowy Karbik. Teraz w górę granią po nastermanych głazach w kilka minut na wierzchołek Lodowej Kopy.

Drugi etap
Lodowa Kopa - Lodowy Szczyt o skali trudności „I "- nieco trudno, eksponowana i bardzo zajmująca. Czas przejścia ok. 1 godz. W 1930 roku założono na tej trasie łańcuchy, których obecnie już nie ma.
Z Lodowej Kopy ku pn. w dół łatwym dość szerokim grzbietem grani na Lodową Szczerbinę i dalej dłuższy czas prawie poziomą, bardzo wąską, skalistą, eksponowaną granią Lodowych Czub aż do siodełka Wyżniej Lodowej Szczerbiny. Granią przez jej dwa zęby (na pierwszy ścianką, na drugi stromą krawędzią) do stóp niemal pionowego uskoku. Z grani trawers w lewo w poprzek żebra skalnego, po czym w górę z powrotem na grań już ponad uskokiem. Dalej granią, teraz początkowo połogą i wąską, a potem rozszerzającą się na bliski już wierzchołek Lodowego Szczytu.

 Szczyt znajduje się poza znakowanym szlakiem, dlatego można na niego wyjść jedynie z przewodnikiem wysokogórskim posiadającym odpowiednie uprawnienia.